Team Afghanistan: Kogels

Een wapen ter bescherming

“Ik dien hier, net als iedereen, vanuit veiligheidsoverwegingen de gehele dag met een half geladen Glock op de heup rond te lopen. Je weet namelijk nooit op welk moment ongewenst bezoek kan proberen binnen te komen en daar kun je maar beter op voorbereid zijn. Kortom: ik draag het wapen niet om buiten de poort te vechten, maar om als de nood aan de man is, mijzelf, mijn medesoldaten of onze patiënten te beschermen. Alleen op mijn kamer mag ik het wapen af doen en daarom is enige training in het veilig dragen en eventueel gebruiken van dat wapen geen overbodige luxe. En zo neem ik vandaag, samen met mijn medisch clubje, deel aan de herhalingscursus “wapenhandelingen”.”

Deel één: het uit elkaar halen en weer in elkaar zetten van het persoonlijk schietijzer

“Mijn medecursisten demonstreren schijnbaar moeiteloos de ingebakken handelingen. Hmm, ik laat niet merken dat ik in het begin een beetje roestig ben, zo van ‘hoe-ging-dat-ook-alweer’, maar al snel heb ik de handigheid weer terug en haal ik het wapen met de ogen dicht uit elkaar en zet het klik-klik-klik weer in elkaar. De Glock is gelukkig geen ingewikkeld wapen. De instructeur glimlacht bij mijn verrichtingen en wat hem betreft kan ik, evenals de rest, afmarcheren naar deel twee van de cursus: de schietbaan. In gevechtstenue, het loodzware scherfvest aan en de stalen helm op het hoofd, lopen we vervolgens naar de oefenbaan die met dikke betonnen platen is afgeschermd. De zon brandt hoog aan de hemel en het zweet loopt over mijn rug. Pfft… Hoeveel kilo aan uitrusting moeten onze jongens en meiden wel niet slepen als ze iedere dag de poort uit gaan? Die moeten superfit zijn, anders kom je niet ver in dit moordend klimaat.”

“Normaal gesproken zou ik degene zijn die de kogel UIT iemands lichaam moet peuteren, niet om er eentje IN te schieten.”

Edith

Op de schietbaan

“Daar staan we dan: acht manschappen medisch personeel, voor het eerst weer eens op een schietbaan. We lachen de onwennigheid maar een beetje van ons af. Bang! – Het eerste schot dat afgaat, schiet me direct en knalhard de realiteit van deze plek in. Afghanistan! Ik besef meteen dat ik hier ook ben voor het echte, puur militaire werk als het moet. Het werk dat knalt, zal ik maar zeggen.

Ook op de schietbaan krijgen we les van onze eigen Nederlandse jongens. In het begin is het afvuren van de kogels enigszins onwennig voor mij en de anderen, want dit is voor ons duidelijk geen alledaagse kost. Normaal gesproken zou ik degene zijn die de kogel UIT iemands lichaam moet peuteren, niet om er eentje IN te schieten. Ook de anderen hebben zo’n zelfde gevoel, want hoe je het ook bekijkt; ook al zijn we volwaardige militairen, we blijven natuurlijk vooral anesthesist, chirurg, OK-assistent, röntgenlaborant of Intensive Care-verpleegkundige. En ook hier, op Kamp Marmal, blijven onze voornaamste vaardigheden anestheseren, opereren of daarbij assisteren.”

Het andere deel van het werk

“De instructeurs geven geduldig en in alle rust hun les en er wordt bloedserieus gewerkt, maar ook gelachen. Ik oefen in verschillende houdingen, met verschillende afstanden en ik leer nieuwe technieken. Met mijn schietvaardigheid groeit mijn zelfvertrouwen en als de lange middag ten einde loopt, vind ik me een stuk beter voorbereid voor dat andere deel van mijn werk hier. Met een routinegebaar stop ik mijn Glock in het holster. Ik heb er een voldaan gevoel bij. Dit was een goed bestede middag en vooral: ik voel me een stuk méér militair.”