Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog. In dit verhaal vertelt een 52-jarige man hoe hij zijn dwarslaesie heeft ervaren.
“Acht jaar terug ben ik, terwijl ik op mijn snorfiets zat, aangereden. De auto knalde van achteren tegen me aan en volledig kansloos vloog ik met mijn benen naar boven door de lucht en landde ik op mijn hoofd. Ik had alles gebroken wat je maar kan breken, inclusief mijn nek op hoogte C4. Het had een hoge dwarslaesie tot gevolg. Drie maanden op de intensive care volgden, waarvan acht dagen coma. De drie weken daarna hielden ze me kunstmatig in slaap. Ook van de wakkere periode op de IC weet ik niet veel meer. Ik vond het vooral erg voor mijn gezin. De politie stond ineens bij mijn vrouw voor de deur met de mededeling dat haar man een ernstig ongeluk heeft gehad en in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht is. Ze heeft nachten aan mijn bed gezeten in de afwachting of ik het überhaupt zou halen. Haar en mijn wereld stond op z’n kop; letterlijk dan, maar figuurlijk zeker. Al was de knop voor mij sneller om dan voor mijn gezin. Je moet accepteren en door, keus heb je niet. Lichtpuntjes blijven zien, dat was en is mijn overlevingsstrategie.”
“Aan de andere kant zijn er zeker ongemakken. De thuiszorg komt twee keer daags voor de lichamelijke verzorging en met eten en drinken moet ik geholpen worden. Overigens ook met toiletteren, maar daar hebben we het maar niet over. Ik heb een vochtbeperking omdat anders het vocht achter de longen gaat zitten en mijn stuit heeft het zwaar met de volledige belasting van óf in de stoel óf in bed. De spasmen werden het afgelopen jaar ineens erger en nu heb ik een inwendige medicijnpomp die dat onder controle moet houden, zodat de functies die ik nog wel heb, behouden blijven.”
“We hebben nu een compleet ander leven. Het huis is aangepast, mijn vrouw is aangepast . Mijn werkgever, een meubelmakerij, heeft echt geprobeerd om me in dienst te houden, maar het bleek niet haalbaar te zijn. Hij moest een extra werknemer in dienst nemen en dat was voor een klein bedrijf te duur. Het ironische was dat ik vijf dagen voor het ongeluk ben geswitcht van baan; ik ging voor een bedrijf werken wat zich specialiseerde in aangepaste meubelen. Inmiddels kan ik zelf gebruik maken van alle aanpassingen. Techniek staat voor niets overigens, ik kan nagenoeg alles. Ook al mis ik mijn handfunctie, zolang ik mijn armen iets kan bewegen, kan ik apparatuur besturen. Ik wil ook gewoon kunnen genieten van het leven. De momenten samen met mijn gezin zorgen voor mijn kwaliteit van leven. We zouden naar Amerika op vakantie voor mijn 50ste verjaardag. Dit ongeluk kwam er tussendoor, waardoor de vakantie iets uitgesteld moest worden, maar vorig jaar zijn we daadwerkelijk gegaan met het hele gezin! Er ging een verpleegkundige mee en we hebben op en top genoten; we hebben mooie steden en geweldige landschappen gezien, echt prachtig!”
Vol bewondering, en met een diep respect voor deze 52-jarige man, ben ik stil en luister. Ik heb geen woorden, maar ik vind de kracht, positivisme en opgewektheid die hij uitstraalt enorm inspirerend. “Life is what you make it”!