“Na drie weken was mijn lichaam volledig gereset: ik kon niets meer zelfstandig.”

Hoe is het met Hans? Deze vriendelijke Brabander kreeg in maart 2020 hoge koorts en benauwdheidsklachten. Zijn vriendin belde 112, waarna hij met spoed naar het Ziekenhuis in Helmond werd gebracht. Hier werd Corona vastgesteld. Een aantal dagen later wordt hij overgeplaatst naar MST. Hier verbleef hij drie weken, waarvan tien dagen op de IC.

“Met gemengde gevoelens kijk ik terug op mijn opname. Ik denk nog steeds met een heel goed gevoel terug aan de fijne verpleging. Ze hadden alle tijd voor mij en hebben alles gedaan om mij weer op de been te krijgen. Letterlijk en figuurlijk. Net na thuiskomst overheerste vooral de angst dat ik voor altijd patiënt zou blijven. Dat ik niet meer aan het werk zou kunnen. De gekste gedachten gaan door je heen. Je hebt er ook alle tijd voor.”

Spierkracht opbouwen

“Toch wilde ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik had de intrinsieke drang om weer op de been te komen. Letterlijk. Na drie weken plat te hebben gelegen was mijn spierkracht enorm achteruitgegaan. Het voelde alsof ik niets meer had, alsof mijn lichaam volledig gereset was. Ik was ook 15 kilo afgevallen en dat zat overwegend in spieren. Je begrijpt dat ik die zo snel mogelijk op wilde bouwen. Dat ging natuurlijk niet zomaar. De fysiotherapeut die aan mijn bed kwam gaf me kleine oefeningen. Met een elastiek probeerde ik twee keer per dag mijn armen en benen te trainen.”

Overwinning

“Bij thuiskomst liet ik me niet uit het veld slaan. Mijn primaire dagtaak bestond uit trainen. Twee tot drie keer per dag deed ik alle oefeningen. Met succes, want na anderhalve week kon ik zelfstandig met mijn rollator naar de fysiotherapeut lopen. Deze zat om de hoek, maar voor mij voelde het als een overwinning. Dat ik weer anderhalve week later al mijn medische hulpmiddelen (rollator, douchekruk en toiletverhoger) terug kon sturen was een klein feestje waard.”

Opgelucht ademhalen

“De kortademigheid baarde mij nog wel zorgen. Zou ik ooit weer écht fit worden? Ik kon een maand na thuiskomst mijn tanden nog niet poetsen of scheren en ik was al buiten adem. Ik legde mijn zorgen voor aan de fysio en deze gaf mij de Treshold PEP. Dit apparaatje, dat eruitziet als een soort fluit, moest ik maar gaan gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. Deze oefeningen voegde ik toe aan mijn dagelijkse routine. Na verloop van tijd merkte ik dat het beter werd. Toen na controle ook bleek dat ik geen blijvende schade aan mijn longen had overgehouden, kon ik pas echt opgelucht ademhalen.”

Trainen loont

“Het trainen loonde. Na een maand of drie was ik fysiek behoorlijk opgeknapt. Met dank aan mijn fysio en de mensen om mij heen ben ik doorgegaan. Ook als ik moe was of geen zin had. Ze lieten mij zien hoe ver ik al was gekomen en wat mijn doel was. Dat zou ik ook aan huidige patiënten mee willen geven: zet door!”

Mentale dreun

“Dat mijn mentale gemoedstoestand een probleem zou kunnen vormen had ik nooit gedacht. Toch liep ik hier tegenaan. Mijn werkgever had mij al die maanden de rust en ruimte gegeven om te herstellen. Heel fijn, maar tegelijkertijd was ik er nu aan toe om weer wat te gaan doen. We spraken af dat ik begin augustus zou starten met de re-integratie. Eén uur per dag om mee te beginnen. Dat leek me easy. Dat viel tegen! Ik snapte er niets meer van, zag de cijfertjes over het beeld dansen, kon me niet concentreren en was helemaal ‘op’ na één uur. Ik schrok me kapot. Dit kon toch niet? Zowel de bedrijfsarts als mijn manager probeerden mij gerust te stellen en gaven alle tijd en tips om met kleine stapjes mijn uren weer op te bouwen. Toch heb ik echt wel twijfels gehad of ik mijn huidige functie nog wel kon uitoefenen of dat ik door deze hele situatie in een 2e spoor traject zou belanden. Heel eerlijk? Ik moest er niet aan denken. Ik wilde gewoon mijn oude leven terug.”

Toekomst

“Na verloop van tijd merkte ik dat het steeds beter ging. Gelukkig begreep ik al snel weer waar het over ging, kon ik weer meepraten over de materie en werden mijn werkdagen langer. Inmiddels zit ik op 32 uur per week. Ik ben er bijna. Tot voorkort had ik nog dagelijks last van hoofdpijn, maar ook die is naar de achtergrond verdwenen. Nu ook dit voorbij is gegaan geloof ik: het komt wel goed in de toekomst.”