Na een heftig auto-ongeluk bijna een maand in een Duits ziekenhuis liggen. Het heeft Pleuns leven ruim drie jaar geleden behoorlijk op de kop gezet. “Begin dit jaar is pas mijn laatste bot genezen verklaard.”
Pleun Masselink (23) was in de zomer van 2016 met vrienden in Duitsland. Vlakbij de grens met Polen kreeg Pleun een ernstig auto-ongeluk. “Van het ongeluk weet ik niets meer, enkel van de avond ervoor”, vertelt Pleun. “Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, werd me gevraagd of ik wist waar ik was. Hoewel ik wist dat ik in het ziekenhuis lag, kon ik niet op het woord komen. Er schoot me alleen ‘Krankenhaus’ te binnen. Mijn ouders moesten lachen dat ik dat zei, want ik ben echt heel slecht in de Duitse taal.”
Van Duitsland naar Nederland
In het ziekenhuis werd Pleun een week in coma gehouden. Ze had twintig botbreuken en kreeg uitwendige pinnen. Vervolgens kreeg ze tijdens een operatie pinnen in haar lichaam, om de botten te stabiliseren. Na tweeënhalve week werd Pleun met een ambulance naar MST gebracht. “Vanwege het risico op ziekenhuisbacteriën lag ik eerst op een afzonderlijke kamer op de Intensive Care. Daarna ging ik naar de trauma-afdeling.”
Veilig
In MST herstelde Pleun aan de hand van een dagschema. Hierin was tijd ingepland voor zorg, therapie en rust. “Door het schema kon ik voor het eerst in drie weken weer rechtop zitten. Ook kon ik even staan.” MST voelde als een veilige plek voor Pleun. “Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Dat ik me hier zo snel prettig voelde, vind ik nog steeds erg bijzonder. Er stonden weleens teveel artsen aan mijn bed, maar ik zag gelukkig telkens dezelfde verpleegkundigen, roomservicemedewerkers en fysiotherapeuten.”
Ervoor gaan
Na haar periode in MST begon Pleun met een intensief traject bij revalidatiecentrum Roessingh. Eerst anderhalve maand klinisch, wat inhoudt dat ze er doordeweeks bleef slapen. Hier mocht ze weer beginnen met lopen. “Ik was positief ingesteld. Ik geloof erin dat als je ervoor wilt gaan en alles aangrijpt om te herstellen, dit ook kan. Voor mij was het belangrijk om zo snel mogelijk terug naar ‘mijn oude ik’ te gaan. Fysiek lukt dat al aardig, hoewel ik nog niet kan hardlopen en soms wat druk in mijn knie voel. En mentaal heb ik natuurlijk een hele klap gehad. Om alles te verwerken krijg ik nog steeds begeleiding van een maatschappelijk werker.”
Anderen met dezelfde ervaring helpen
Ten tijde van het ongeluk woonde Pleun nog bij haar ouders in Borne, maar inmiddels zit ze in een studentenhuis in Nijmegen. Daar studeert ze ergotherapie. “De interesse voor deze studie is tijdens mijn tijd in MST aangewakkerd, en heeft zich verder ontwikkeld toen ik aan het revalideren was. Door mijn ervaring wil ik graag mensen helpen die iets soortgelijks als ik hebben meegemaakt.”
Video: Pleun vertelt
Lees meer patiëntverhalen
