In ons ziekenhuis slapen elke dag honderden zieke mensen. Vaak plotseling uit hun dagelijks leven geplukt, liggen ze ineens in een bed in MST. Hun verhalen verdienen het om verteld te worden.
Wij zijn op zoek naar het verhaal achter de patiënt. Wie bent u? Waarom bent u hier? Wat gaat er allemaal door u heen nu u ziek bent geworden? En waar maakt u zich zorgen over? We raakten aan de praat met een meneer, achter in de veertig. Hij vertelde het volgende verhaal. We willen het verhaal met respect voor en goedkeuring van de patiënt delen.
Ontsnapt aan de dood
Toen ik vorige week in MST kwam lag mijn hele been open. Bij een bedrijfsongeluk kwam mijn been knel te zitten tussen een heftruck en een vangrail. Het had niet veel gescheeld of ik kon dit niet navertellen, ik bloedde bijna leeg. Gelukkig ben ik zelf EHBO-er en heb ik mijn eigen leven kunnen redden door alert te reageren. Met een riem van een collega heb ik mijn been afgeknepen.
Toen de ambulance er was kreeg ik ketamine toegediend, waar ik behoorlijk van ging hallucineren. Ik herinner me slechts flarden. Ik werd wakker op een operatiekamer en weet nog dat ik tegen de chirurg zei “Ik zie allemaal rare mensen. En keer’l wat bin ie lelijk!”.
Zorgen
Ik kan me vanuit mij ziekenhuisbed wel druk maken over mijn collega’s. Die waren flink van slag na het ongeluk. Maar een dag daarna moest er al weer volop productie gedraaid worden, alsof er niks was gebeurd. We zijn toch geen robots!
Gisteren kwam er een arts binnenlopen die haar zorgen uitsprak over een ontsteking in mijn been. Ik wilde het niet horen! Ik zit aan de antibiotica en ga er 100% vanuit dat de wond zich herstelt. Ik ga van het positieve uit en kan nu even niets met informatie wat er mogelijk fout kan gaan.
Ik ben best een bikkel en probeer alles in het leven te relativeren, maar een paar dagen na de operatie begon ik spontaan de hele dag te huilen. Ik ken dit niet van mezelf. Ik was woest van binnen. Mijn hele been ligt open, ik ben de controle over mijn leven kwijt, ik heb pubers en een vrouw thuis die ik nu niet kan helpen. Dat voelde heel machteloos.
Hartverwarmende hand
Maar toen was daar de verpleegkundige met de prachtige stem. Terwijl ik met tranen in mijn ogen me erg ongelukkig voelde legde zij precies op het juiste moment een hand op mijn schouder. Het was hartverwarmend. Ik zal dat nooit vergeten. Ik zeg mijn hele leven al dat ik 82 jaar word en dit moment zal ik tot mijn 82e bij me dragen. Dit heeft veel impact op mij gehad. Deze persoonlijke aandacht maakte voor mij het verschil.
Ik heb die nacht gedroomd dat ik dansend met deze verpleegster over de gang walste. Mijn vrouw werd een klein beetje jaloers toen ik dit vertelde, want ik laat me zelfs op een feestje of bruiloft nog niet verleiden tot een dansje.
Ik mag vandaag voor het eerst weer douchen. Wat kijk ik daar naar uit! Ik spuit de hele dag door deo en luchtjes op, want ik voel me vies. Het vervelendste is nog dat je af en toe een windje moet laten en op dat moment komt er dan net een dokter binnenlopen om de wond te controleren. Daar schaam ik me dan enorm voor.
Sommige zorgverleners springen er echt uit, omdat ze oog hebben voor de kleine details. Bijvoorbeeld als ’s nachts de deken van mijn been gehaald wordt om de wond te controleren. Als de zuster dan de moeite neemt om de kamer precies zo achter te laten als hij was toen ze binnenkwam, namelijk met de deken weer op mijn koude been, word ik daar blij van.
Lees meer patiëntverhalen
