In ons ziekenhuis slapen elke dag honderden zieke mensen. Vaak plotseling uit hun dagelijks leven geplukt, liggen ze ineens in een bed in MST. Hun verhalen verdienen het om verteld te worden.
Wij zijn op zoek naar het verhaal achter de patiënt. Wie bent u? Waarom bent u hier? Wat gaat er allemaal door u heen nu u ziek bent geworden? En waar maakt u zich zorgen over? We knoopten een gesprek aan met een mevrouw die nu een week in het ziekenhuis ligt. We willen het verhaal met respect voor en goedkeuring van de patiënt delen.
Hoe het is om te leven met kanker, weet ik al meer dan 12 jaar. Al die tijd heb ik een tumor overleefd. Elk half jaar ben ik op controle geweest. Telkens een stabiel beeld, tot afgelopen juni. Toen bleek dat ik er een andere soort kanker bij heb gekregen. Het is sindsdien een opeenstapeling van slecht nieuws geweest. Het afgelopen half jaar was niet mals.
Twee sporen
Mijn prognose is niet goed. Ze kunnen niets meer voor me doen. Het lijkt nu soms wel alsof ik twee verschillende kanten op wil. Aan de ene kant wil ik doorgaan, dit bed uit, naar huis, maar ik ben ook realistisch. Het ziet er niet rooskleurig uit.
Tranen
Ik kon pas huilen toen ik hier in het ziekenhuis lag. Eerder kwamen er geen tranen. Thuis is er afleiding, zoals de tuin waar ik heerlijk in kan werken. Maar hier gaat het voortdurend over ziek zijn. Iedereen die binnenkomt, heeft het er over. Begrijpelijk, maar ik moet me wel mens kunnen blijven voelen.
Zachtjes de kamer in
De zorg die hier verleend wordt, is helemaal perfect. Ik voel een klik met zoveel mensen die aan mijn bed komen. Het is mooi om te zien dat iedereen mens is op zijn eigen manier. De omgang met elkaar zit voor mij ook in kleine dingen, zoals hoe hard iemand de deur opent. De één houdt daar meer rekening mee dan een ander. Het valt me trouwens op dat ze overal doorheen prikken. Zelf ben ik nogal goed in stoïcijns doen alsof er niets aan de hand is, maar ze merken het hier direct als je je sterker voordoet dan je bent.
Verloren
Voor mij is het prettig dat ik op een eenpersoonskamer lig, maar ik kan me goed voorstellen dat je je heel verloren kunt voelen. Bijvoorbeeld als er geen tot weinig bezoek langs komt. Empathie en inleving is dan heel belangrijk. De kamer is trouwens wel ontzettend saai aangekleed. Een aantal schilderijtjes zou de boel al iets op kunnen fleuren.
De dood
Onlangs las ik een mooi artikel van longarts Sander de Hosson, waarin hij beschrijft dat er in ziekenhuizen te weinig wordt gepraat over de dood. Hoewel ik het er zelf wel over heb met mijn familie en vrienden, er soms zelfs om kan lachen, deel ik zijn mening dat hier meer aandacht voor zou moeten zijn.
Geen paradijs
Als ik nadenk over de dood, kan ik me daar niets bij voorstellen. Het liefst beeld ik me in dat er een prachtig paradijs op me wacht, maar ik ben teveel humanist om dat te geloven. De dood heb ik al vaak van dichtbij meegemaakt, in mijn werk als verpleegkundige. Elke patiënt ging weer anders om met de dood. Dat heeft me veel inzichten gegeven.
Doorgaan
Het leven dat verder gaat, maakt me nu gelukkig. Dat moet ook gewoon doorgaan. Morgen word ik ontslagen. Tijdelijk zal ik bij één van mijn drie kinderen gaan wonen, maar ik hoop snel weer zelfstandig mijn leven op te kunnen pakken.
Lees meer patiëntverhalen
