In ons ziekenhuis slapen elke dag honderden zieke mensen. Vaak plotseling uit hun dagelijks leven geplukt, liggen ze ineens in een bed in MST. Hun verhalen verdienen het om verteld te worden.
Wij zijn op zoek naar het verhaal achter de patiënt. Wie bent u? Waarom bent u hier? Wat gaat er allemaal door u heen nu u ziek bent geworden? En waar maakt u zich zorgen over? We knoopten een gesprek aan met meneer Luiten. We willen het verhaal met respect voor en goedkeuring van de patiënt delen.
“Sporten doe ik het liefst iedere dag. Het is een soort verslaving. Toen ik vorige week ging hardlopen, had ik dan ook niet kunnen vermoeden dat ik nu in dit bed zou liggen. Zonder enig signaal vooraf voelde ik druk op mijn borst en pijn in mijn arm. Hardlopen ging niet meer, dus liep ik maar terug naar huis. Alle alarmbellen gingen af toen uit het ECG bij de huisarts bleek dat ik een onregelmatig hartritme had. Na onderzoek werd duidelijk dat ik 2 kransslagaders dicht heb zitten. De dag erna ging het snel; van het ziekenhuis in Almelo voor de hartkatheterisatie naar Enschede om gedotterd te worden en ’s avonds weer terug naar Almelo.”
Bypass operatie
“Morgen word ik geopereerd; een bypass. Nu maak ik me er niet zoveel zorgen over. Misschien komt dat later nog. Ik ben blij dat ik niet zo lang hoef te wachten op deze operatie. Als het nog een week zou duren, zou ik wel balen. Al heb je geen keuze. Het voelt alsof ik een flow zit, waar ik me maar het best aan kan overgeven. “
Alles moet maar even in de laagste versnelling
Het is zoals het is
“Mijn vrouw en 2 dochters zijn meer geschrokken dan dat ik ben. Zelf sta ik er vrij nuchter in, “het is niet anders”. Alles moet maar even in de laagste versnelling, en anders dan thuis. Slapen bijvoorbeeld gaat moeizaam, omdat ik door de apparatuur niet op mijn rug kan liggen. En je kunt niet zijn waar je wilt zijn, zoals op de verjaardag van mijn kleinzoon. Hij is vandaag 1 jaar geworden.”
Ziekenhuishotel
“De kamer hier voelt aan als een hotel, maar wel eentje waar van alles gebeurt. Er zijn misschien al wel 60 verschillende mensen aan mijn bed geweest. Ik begrijp dat het nodig is, al weet ik soms niet wat ze allemaal komen doen. De namen van al die medewerkers weet ik niet meer. Die gaan echt het ene oor in, het andere oor uit. Sommige verpleegkundigen zie ik vaker. Het is fijn om af en toe een bekend gezicht te zien. Zo raak je toch een beetje op elkaar ingespeeld.”
Altijd in beweging
“Bang voor hoe alles straks gaat, ben ik niet. Wel vind ik het heel lastig dat ik de komende tijd niet fanatiek kan sporten. Ik wil het zeker weer gaan oppakken, net als na mijn ongeluk 2 jaar geleden. Toen ben ik met de mountainbike over de kop gegaan en was het heupbot onder de kom afgebroken. Al na 7 weken was ik weer aan het fietsen. Even rustig in het begin, dat wel, maar daarna weer op volle snelheid.”
Enkele dagen later…
We zijn benieuwd hoe de bypass is verlopen. Een aantal dagen na de operatie hebben wij de patiënt weer opgezocht.
“De bypass operatie ging prima en ik voel me goed. Gelukkig lig ik niet meer op de IC, waar ik een dag langer moest blijven omdat er geen plek was op de gewone afdeling. Daar is het best onrustig en krijg je alle pijntjes en zorgen van je kamergenoot mee. Nee, laat mij maar hier op de eenpersoonskamer liggen. Hier lijk ik ruimte te vinden om alles te verwerken en speelt de film zich opnieuw af, hoewel ik veel kwijt ben. Onbewust gebeurt er sowieso van alles in mijn hoofd. Door de narcose heb ik soms vreemde dromen, die ik me niet goed kan herinneren de volgende dag. ”
Hartpatiënt
“Hoe iedereen hier hun werk doet, voelt voor mij heel natuurlijk. Er is persoonlijke aandacht, niets is onmogelijk en de verpleegkundigen helpen me in mijn herstel, door aan te geven wanneer het weer tijd is om een stukje te lopen bijvoorbeeld. Ik betrap mezelf erop dat ik te snel veel wil doen, maar ik moet de realiteit onder ogen zien. Ik ben nu een hartpatiënt.”
Lees meer patiëntverhalen
