Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog.
Ik lees de opnamereden van de volgende patiënt die ik van de Spoedeisende Hulp mag halen: ‘Een incomplete dwarslaesie ten gevolge van lachgasgebruik’. Wow, ik schrik van deze bij mij onbekende complicatie. Onwetend struin ik Google af en vind het volgende: ‘Lachgas is populair mede omdat het makkelijk en legaal te verkrijgen is. Het wordt door de gebruiker nauwelijks als drug gezien, maar als een relatief onschuldig middel.’
Een twintiger heeft zich op de SEH gemeld met klachten van gevoels- en krachtsverlies; de vingertoppen voelen verdoofd en ook de benen, oplopend tot aan de navel. Verder heeft de patiënt tintelingen in de handen, geen kracht meer in de benen en de controle over de ontlasting en het plassen is niet meer aanwezig. Er wordt een zwalkende, valgevaarlijke manier van lopen geconstateerd. De neuroloog stelt vast dat het ruggenmerg beschadigd is ter hoogte van thoracaal 12 met een incomplete dwarslaesie tot gevolg.
Ik kan dit niet bevatten. Dan ben je twintig! De overduidelijke oorzaak van dit alles is het gebruik van lachgas. Het lachgas heeft de werking van vitamine B12 in het lichaam geblokkeerd en juist deze vitamine zorgt voor een goede werking van het zenuwstelsel.
In gesprek met de patiënt moet ik me inhouden om niet meteen de ‘waarom-vraag’ te stellen. Eerst vraag ik naar het verhaal. Dan hoor ik dat het leven van deze patiënt eigenlijk best goed op de rit stond. De patiënt begon met de opleiding Zorg en Welzijn, alleen werd deze niet afgemaakt. En vanaf dat moment begonnen de problemen. Verkeerde vrienden die ook met school stopten. Zonder invulling van de dag werd tijdens het bankhangen lachgas uitgeprobeerd. Eerst één ballonnetje, maar dat werden er al gauw meer.
Vlak voor opname bleek deze patiënt dagelijks honderd ballonnen ingenomen te hebben. De klachten, die er al langere tijd waren, werden genegeerd, totdat opstaan uit bed niet meer lukte. Zonder vooroordelen stel ik toch mijn brandende vraag: “Waarom?” In alle onschuld volgt het antwoord: “Ach, we hadden een erg gezellige tijd, zo’n vaart zou het toch niet lopen?” Dat de complicaties zó ernstig konden zijn, daar had deze patiënt geen idee van.
Als ik een beetje doorvraag, hoor ik dat het verleden niet makkelijk is geweest. Dat er in de jeugd issues zijn geweest die best traumatisch waren. Hulp bij het verwerken hiervan was wenselijk, maar was niet aanwezig. Er borrelt onmacht bij me omhoog. Mijn moederhart zou heel hard willen schreeuwen waar we toch mee bezig zijn in Nederland. Psychische hulp laat lange wachtlijsten zien en het gebruik van lachgas is nog altijd legaal, terwijl het een steeds groter wordend maatschappelijk probleem is! In plaats van schreeuwen zeg ik niks, want wat kan ik zeggen? “Het is niet zo verstandig wat je gedaan hebt?” Nou, dat besef is inmiddels wel geland. Poeh… Het maakt me stil.
De patiënt krijgt een vitamine B12-injectie in de bil. De prik wordt als naar en pijnlijk ervaren. De vraag is hoelang het tekort al heeft bestaan en in hoeverre het letsel kan herstellen. Een lang revalidatietraject zal volgen. Ik hoop dat de rolstoel niet een vaste plek krijgt in het leven.