“Ik werd paranoïde en dacht dat het ziekenhuis een corrupte bende was”
Joke (62) was al een paar dagen ziek toen de huisarts langskwam en direct een ambulance voor haar belde. Vanaf dat moment weet ze niks meer. Niet dat ze in het ziekenhuis werd opgenomen met het coronavirus, niet dat haar man ook in het ziekenhuis lag met corona en niet dat ze naar de IC moest. Het enige wat ze nog in detail weet zijn alle enge dromen die ze tijdens de 14 dagen op de IC heeft gehad: “Van ontvoering, tot moord en enge beesten die elkaar opvraten, ik weet ze allemaal nog.”
Paranoïde
“Door de dromen was ik de eerste week enorm opstandig. Ik heb meerdere keren geprobeerd de beademingsbuis eruit te trekken, ik ben uit bed gevallen en heb een alarm bij mijn bed gekregen als ik uit bed wilde stappen. Ik werd paranoïde en dacht dat het ziekenhuis een corrupte bende was. Iedere nacht droomde ik dat ik ontvoerd werd en vermoord zou worden, in mijn dromen was ik overal. De ene nacht lag ik in een boerderij, de andere nacht in een ziekenhuis in Duitsland. Als ze me dan vertelden dat ik in Enschede lag, geloofde ik er niks van. Dan lieten ze me foto’s zien die mijn familie hen had gestuurd, waarvan ik dacht dat ze die foto’s gewoon van Facebook hadden geplukt”, vertelt Joke. “Ook heb ik twee nachten gedroomd dat ik in een grote caravan lag. Het was bloedheet en ik dacht dat ik zou sterven van de hitte. Later hoorde ik dat ik twee nachten op de IC op mijn buik heb gelegen, ik denk dat die dromen toen zijn geweest.”
Bang dat ik doodging
Na de IC ging Joke weer naar een corona verpleegafdeling. Ze is dan nog erg verward door de dromen, die blijven doorgaan. “Ik had op dat moment nog steeds hele nare dromen. Midden in de nacht belde ik mijn zoon en vertelde ik dat ik een moord had gezien en dat ik ook vermoord zou worden. Ik was bang dat ik doodging en wilde dat hij me direct op kwam halen. Mijn zoon vertelde me dat ik in het ziekenhuis lag, maar ook dat geloofde ik niet. Ik durfde dagen mijn ogen niet meer dicht te doen en had ogen als schoteltjes. Ik moest van mezelf blijven opletten en wakker blijven, maar dat lukte natuurlijk niet. Dan viel ik in slaap en begonnen de dromen weer. Ik was als de dood. In de vierde week in het ziekenhuis werd alles weer normaler en kwam alles langzamerhand weer op zijn plek, ook de dromen werden minder.”
Manier van overleven
Joke: “Ik kom nu nog steeds achter verhalen die niet echt waren. Dat is heel apart. Ik denk dat de dromen mijn overlevingsmechanisme is geweest. Ik had een enorme drang om te overleven. Naderhand heb ik mijn excuses aangeboden aan de verpleegkundigen van de IC omdat ik zo lastig was. Zij vonden het niet erg, ik deed het allemaal onbewust. Inmiddels ben ik weer thuis en kan ik zelf wel lachen om alle verhalen. Ook heb ik geen last meer van de enge dromen. De eerste nacht in mijn eigen bed was heerlijk, ik was direct weg. Sindsdien heb ik geen enkele dromen meer gehad. Ik heb het achter me gelaten.”
Lees meer patiëntverhalen
