“Deze periode voelt als een déjà vu. Het begint allemaal weer: lockdown, de cohorten geopend, het hoge aantal corona-besmettingen. Het is net zoals vorig jaar toen ik besmet raakte met corona. Gelukkig zijn we nu gevaccineerd, maar het is wel gek. Vorig jaar werd het boek “Van Binnenuit” gepubliceerd waar ik in stond als fysiotherapeute op de corona-afdeling. Als het boek een week later was uitgekomen, had ik er als patiënt in kunnen staan”.
Fysiotherapeute Anita werkte op de corona-afdeling en raakte december 2020 besmet met het corona-virus. Hoe is het voor haar geweest en nog belangrijker: hoe is het nu? We vragen het een jaar later.
Positief
“Toen ik positief testte en corona had, vond ik dat heel spannend. Om me heen hoorde ik allerlei verhalen van mensen die maar niet volledig herstelden van het virus en een jaar later nog steeds heel veel klachten hadden. In de dagen na mijn besmetting, werd ik heel ziek: ik was erg moe en alles deed me zeer. Daarnaast had ik het zo benauwd dat ik ’s nachts bijna niet durfde te gaan slapen. Ik was zo bang dat het mis zou gaan.”
Anita wordt zo ziek, dat ze door de ambulance wordt opgehaald. Met uitdrogingsverschijnselen, benauwdheid en pijn door het hele lijf wordt ze meegenomen naar MST: “Toen ik naar het ziekenhuis kon gaan, was ik heel blij dat ik mocht! In de ambulance werd ik aan de zuurstof gelegd. Zo gauw ik die zuurstof kreeg, dacht ik: “oh dit voelt al beter!”. Ik ging relatief ontspannen naar MST omdat ik dacht dat ik na vier dagen aan de zuurstof thuis verder zou kunnen herstellen. Maar eenmaal aan de zuurstof, werd ik zieker. Mijn lichaam ging achteruit en ik had steeds meer zuurstof nodig.”
“Op het dieptepunt kreeg ik 15 liter zuurstof. Ik begreep wat die cijfers betekenden en werd bang: het is de grens tussen de IC en de reguliere corona zorg. Als dit lang aan zou houden of meer zou worden, moest ik naar de IC. Die avond heb ik de verpleegkundige die dienst had stevig vastgepakt bij haar arm: “Je moet me goed in de gaten houden. Het was beangstigend voor mij!”
Herstellen
Gelukkig ging het na die spannende nacht de goede kant op! Anita kon langzaam afbouwen met de zuurstof en mocht uiteindelijk na 13 dagen weer naar huis. Hier brak ook nog een pittige periode van herstel aan: “Ik tenniste 2 à 3 keer in de week, maar toen ik thuiskwam, kon ik nog geen deksel van een potje opendraaien. In het ziekenhuis was ik bijna 7 kilo afgevallen. Ik was vooral spierweefsel kwijtgeraakt en mijn conditie was weg. Daarnaast was ik nog steeds heel moe en benauwd. Ook al deed ik niets, mijn hartslag bleef hoog, mijn lichaam was keihard aan het werk. Mentaal heeft het er ook ingehakt bij mij. Ik had een enorme drive om beter te worden. Ik wilde weer actief worden en mezelf zijn.”
Anita werkt keihard om weer haarzelf te worden. Herstellen gaat met vallen en opstaan: “Het belangrijkste is om niet over je grenzen te gaan. Als fysiotherapeute heb je de drive om veel te bewegen en geef je patiënten mee dat beweging het beste medicijn is. Met corona werkt het toch even iets anders, hierbij zijn rust en rustpauzes inbouwen erg belangrijk. Ik had bijvoorbeeld op een dag 300 meter gelopen. Toen dacht ik bij mezelf: dan kan ik morgen die halve kilometer doen! Na die halve kilometer, heb ik twee dagen alleen maar op de bank gelegen en moest ik opnieuw opbouwen.” Daarnaast werkt corona niet alleen fysiek: “Het is ook mentaal een grote klap. Zo had ik veel last van vergeetachtigheid, verminderde concentratie en was ik vaak woorden kwijt.”
Na een lang traject begint Anita begin maart met een voorzichtige start terug in MST. “Gelukkig heeft MST geholpen in mijn herstel: er werd veel met me meegedacht en er werd veel rust in mijn herstelplan gebouwd. Ik had het gevoel dat ik sneller zou kunnen opbouwen dan dat de Arbo-arts mij adviseerde. Maar ze adviseerde me dat absoluut niet te doen en me aan het opbouwschema te houden. Ik ben begonnen met eens per week een kopje koffie drinken op de afdeling. Uiteindelijk werd dit uitgebreid naar een paar uurtjes per week aan het werk met administratieve taken. Dit werd steeds een stukje meer, maar er lag absoluut geen druk op mij. Ik kreeg alle tijd en ruimte om te herstellen!”
Hoe het nu is
Inmiddels is Anita weer volledig aan het werk. “Ik ben tot nu toe nog niet op een corona-afdeling geweest en loop overal met een medisch mondkapje op. Ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat ik zo ziek ben geweest, maar ik ben blij dat ik ben hersteld. Ik ben zo goed als weer de oude!”
“Als ik nu bij patiënten kom die al langere tijd in het ziekenhuis liggen en ook nog een lange weg te gaan hebben wat betreft herstel, en niet weten of ze volledig herstellen, probeer ik hen gerust te stellen. Ik kan me namelijk voorstellen hoe zij zich voelen. Dan vertel ik ze dat het niet in een keer gaat en het tijd nodig heeft. Je moet weer vertrouwen in je lichaam krijgen.”