Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de derde editie.
Het is zaterdag rond een uur of vijf in de nacht dat Julian zich presenteert op de afdeling Spoedeisende Hulp van Medisch Spectrum Twente in Enschede. Een sympathieke jongen van 19, een kind van gescheiden ouders. Julian woont bij zijn vader die werkt bij de Landmacht en vaak op missie is en zijn moeder is ernstig ziek. Als bijbaantje is hij pizzabezorger en verdient hij mooi wat bij zodat hij in de weekenden geld heeft om te kunnen gaan stappen met zijn matties. Zo ook vanavond. Eén van zijn vrienden vertelt wat er gebeurde.
Ze waren met een groepje jongens naar de kroeg in Losser om een avondje te gaan stappen. Iets wat ze vaker doen, het liefst elk weekend. Vanavond was gezellig tot een uur of drie vannacht. Op dat moment waren ze Julian ineens kwijt. Niet veel later werd hij teruggevonden op een bankje. Of eigenlijk lag hij voor het bankje op de grond. Zijn hoofd geschaafd en niet wakker te krijgen. Zijn kameraad had in de smiezen dat het niet goed ging met z’n vriend en belde een andere mattie die nuchter in zijn bedje in Glanerbrug lag. Op de scooter kwam hij naar Losser om behulpzaam te zijn. Julian werd achterop getild, z’n andere kameraad daar weer achter en zo werd hij gesandwiched naar het ziekenhuis in Enschede gebracht waar hij nu heerlijk rustig in een bedje ligt te snurken.Julian kwam onderkoeld binnen met een temperatuur van 34 graden, hij snurkte flink en wakker te krijgen was geen optie. De ergste pijnprikkel leek niet over te komen. De neuroloog vond Julian toch iets te rustig en met zijn hoofdwond leek het hem verstandig om Julian door de scan te halen. Gelukkig niets aan de hand, nou ja niets… Julian had een ethanolspiegel van 3.2. Daar moet je aardig je best voor doen wil je dat percentage halen. Julian mocht opgehaald worden door de Acute Opname Afdeling om daar vervolgens zijn roes uit te slapen. Acuut is de opnamereden zeker en volgens zijn vrienden niet de eerste keer dat hij dit meemaakt.
Als verpleegkundige is zo`n opname niet zeldzaam. Elke nachtdienst in het weekend laat verschillende Julians zien en elke keer spookt het door mijn hoofd “ Het zal je kind maar zijn” . Met mijn eigen moedergevoel aan de oppervlakte geef ik toch ook Julian maar dat infuusje. Met wat extra vocht via het infuus kan Julian de volgende dag wakker worden zonder hoofdpijn, hoe fijn is dat.
Het is toch prachtig om te zien dat er vriendschap voor het leven bestaat! Zijn matties gaan voor Julian door het vuur, daar kun je op bouwen. Julian is zich waarschijnlijk wezenloos geschrokken de volgende ochtend toen hij wakker werd. Ineens word je wakker in het ziekenhuis en ongetwijfeld is hij een deel van de film kwijt, maar hoogstwaarschijnlijk zorgen zijn matties voor een verhaal met verzachtende omstandigheden, want ach, “we hebben het wel over Julian hè , beste kerel.”