“Het was net een film”

Als nierpatiënt komt Frans Oude Egbrink (78 jaar) vaak in het ziekenhuis. Op 21 maart wordt hij gedialyseerd. Hij voelt zich goed maar ineens wordt hij misselijk. Een uur later heeft hij hoge koorts. De dokter komt erbij en wil dat hij getest wordt op het coronavirus. De uitslag is positief. Hij moet direct opgenomen worden en de ambulance haalt hem op. “Mijn vrouw stond achter de ambulance en zwaaide me uit. Ik vroeg me af of dat de laatste keer was dat ik haar zou zien.”

“Ik was ontzettend bang en dacht dat ik misschien niet meer thuis zou komen. Een aantal dagen voelde ik me behoorlijk ziek, maar na een aantal dagen knapte ik op. Mijn bloedonderzoeken waren goed en ik mocht naar huis.” Een paar dagen later wordt Frans weer ziek en krijgt weer koorts. Hij wordt halsoverkop weer opgenomen in het ziekenhuis. “Ik bleek longontsteking te hebben. Ik was compleet van de wereld en buiten westen, hoe lang het heeft geduurd kan ik niet zeggen. Ik werd ineens wakker, wist niet waar ik was. Er stonden verpleegkundigen en artsen om me heen, ze waren ontzettend blij dat ik weer bij kwam. Het was net een film.”

Moeilijke beslissingen

“Het was kantje boord of ik had het niet overleefd. Zeven jaar geleden heb ik ook al in het ziekenhuis gelegen en heb toen ook al een beslissing moeten maken wat ik met mijn leven wilde. Ik heb toen ook al afscheid moeten nemen, dat was ontzettend moeilijk. Ook had van tevoren een aantal nare verhalen gehoord over de IC en wilde niet in een verpleeghuis terecht komen. Daarom heb ik besloten dat ik niet naar de IC wilde en niet gereanimeerd wilde worden. Ik ben 78 jaar en heb een mooi leven gehad. Dat waren moeilijke beslissingen om te nemen.”

De hele dag gehuild

In de tijd dat Frans op de corona-afdeling ligt slaat de eenzaamheid toe. “Er mocht geen bezoek komen, maar de artsen en verpleegkundigen kwamen regelmatig op bezoek. Ze waren echt fantastisch, maar het was zo eenzaam. Ik heb zelfs een hele dag de hele dag gehuild, dat heb ik anders nooit. Mijn zoon wilde per se langskomen omdat hij zijn pa niet alleen wilde laten. Ik heb toen gezegd: ‘Roy, wat er ook gebeurt, je komt niet! Je hebt je hele leven voor je, ik wil niet dat jij op de IC komt.’ Gelukkig kon ik uiteindelijk dagelijks een paar keer bellen en whatsappen. Ik heb zoveel steun gehad van mijn vrouw en kinderen, dat deed me ontzettend goed. Uiteindelijk ben ik hersteld van corona en mocht ik naar huis. Thuis ontving ik allemaal tekeningen en kaartjes van kinderen en mensen die ik niet kende, dat was zo mooi!”

Voor de derde keer naar het ziekenhuis

*Inmiddels kan Frans weer genieten van het zonnetje*

Eenmaal thuis is Frans aan de betere hand. “Ik heb qua gezondheid veel ingeleverd, heb een kilo of zes verloren en had geaccepteerd dat ik vooral in een rolstoel moest zitten.” Twee weken zit hij thuis, maar ineens krijgt hij buikpijn. “Dat heb ik normaal nooit. In eerste instantie dacht de huisartsenpost dat het blaasontsteking was, maar wat dagen later kon ik bijna niet meer bewegen. Binnen no-time lag ik weer in het ziekenhuis met uitstulpingen en ontstekingen in de dikke darm. Ook nu waren de verpleegkundigen en artsen weer fantastisch. Ik kon goed met ze praten en ze stonden altijd voor me klaar. Ik wil de artsen en verpleegkundigen bedanken voor hun goede hulp. Ik voel me lichamelijk iets beter, kan nog niet zoveel, kijk veel tv en lees veel. Daar ben ik blij mee. Gelukkig ben ik weer thuis en is alles goed afgelopen.”