Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op mst.nl. Hieronder de 18e editie.
Zo af en toe gaan mijn gedachten nog wel eens terug naar hoe het er zestien jaar geleden aan toe ging. Ik was net gediplomeerd en sommige dingen gingen toch daadwerkelijk anders in vergelijking met nu. In een voor ons zo goed als computerloos tijdperk was “de groene map” ons verpleegkundig dossier. Met pen en papier notuleerden we het complete verhaal van de patiënt. Het wassen deden we nog netjes met twee waskommen en nam per persoon toch zeker een half uur in beslag.
Recepten voorschrijven door de arts gebeurde nog lange tijd op een wit papiertje met een blauwe doordruk; niet half leesbaar maakten we aannames van de geschreven tekst. Morfine geven aan een patiënt met pijn, was zeldzaam. Van verwardheidsscores, valrisico’s en antislipsokken (die mooie groene of oranje met nopjes) hadden we nog nooit gehoord. Pijnscores deden we niet standaard en de term ‘meten is weten’ had een andere invulling dan tegenwoordig; het tellen van de ademhaling was een ondergeschoven kindje en alle controles samenvoegen in een puntentellingsysteem bleek pas later haar vruchten af te werpen.
Ondanks alle veranderingen was er absoluut niet het gevoel dat we geen kwaliteit van zorg gaven. Onze klinische blik was de belangrijkste graadmeter, gebaseerd op een gevoel wat het eigenlijk altijd goed had. De onderbouwing was er dan wel niet altijd, toch deden we de patiënt daar niet mee te kort. We konden en kunnen nog steeds varen op onze verpleegkundige intuïtie; onze klinische blik blijkt tijdloos.
Anno 2018 is er vakinhoudelijk veel verbeterd in de zorg. Alle waarnemingen kunnen we tegenwoordig beter onderbouwen en beargumenteren. We zijn gedigitaliseerd en kunnen onze verschillende verpleegkundige waarnemingen overzichtelijk registreren; we gaan met onze tijd mee. Dat houdt wel in dat de patiënt meer van haar tijd en aandacht van ons moet delen met de computer, maar professioneler dan ooit kunnen we terugvallen op protocollen, werkbeschrijvingen en werkafspraken. We weten beter dan vroeger waar we het over hebben en dat maakt ons vakgebied alleen maar mooier. We zijn niet (meer) alleen de zuster aan het bed die helpt in de dagelijkse verzorging, maar onze professionaliteit is naarmate de jaren vorderden steeds verder uitgebreid, hoe mooi is dat!
Met al onze ervaring, kennis en vaardigheden zijn we door de jaren heen allround geworden. Wel is de basis hetzelfde gebleven en dat zal ook nooit veranderen. Voor mij is dat toentertijd de reden geweest om te kiezen voor het verpleegkundig beroep; het contact met de mens achter de patiënt. Dat was in 2002 niet anders dan nu en zal in 2034 niet anders zijn dan toen.
Mogelijke herkenning van mensen en situaties berust louter op toeval.