Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog.
En zo kom ik aan de praat met een 77-jarige man. Nadat al zijn bezoek weg is gegaan, vertelt hij me zijn hele levensverhaal. Ruim tien jaar geleden begon de ellende met blaaspoliepen die kwaadaardig bleken te zijn. De blaas moest eruit, maar al gauw waren er ook uitzaaiingen naar de ene nier en later ook naar de andere nier. Na nog twee operaties om de nieren te verwijderen startte de dialyse. En nu blijkt dat de kanker weer om zich heen heeft geslagen en zijn er uitzaaiingen in de ruggenwervel gevonden.
“Ik heb jarenlang gevochten voor wat ik waard was, gestreden en steeds weer overwonnen. Vandaag heb ik met alle kinderen over de situatie gesproken. Gelukkig staan ze er hetzelfde in als ik en ook mijn vrouw ziet in dat het goed geweest is nu. Ze is mijn tweede vrouw; we zijn 35 jaar getrouwd dit jaar. Zij heeft vier kinderen uit een eerder huwelijk, net als ik. Samen hebben we kleinkinderen tussen de 18 en 6 jaar oud en zijn we een mooi gecombineerd gezin bij elkaar. Ik kies ervoor om niet meer alles aan behandeling te doen. Je moet steeds weer kwaliteit van leven inleveren en dat is echt niet makkelijk! Daarom wil ik alleen datgene laten doen waarbij de kwaliteit van leven gewaarborgd blijft. Gelukkig word ik hierin gesteund door de kinderen en mijn lieve vrouw.”
Meneer is even stil, emotioneel, maar met een glimlach praat hij verder: “We gingen altijd met de kinderen en kleinkinderen op vakantie, met de caravan, camper en kleine tentjes. De mooiste vakanties hebben we op deze manier meegemaakt, maar door mijn ziek-zijn hebben we de caravan weg moeten doen. We hadden een grote auto die de caravan kon trekken, maar ook die is weg nu, ingeruild voor een kleinere.”
“Ik was een fanatiek golfer en stond elke ochtend mijn balletje te slaan. Op het laatst lukte het steeds minder goed en ging ik van een gewone baan naar pitch en putt en zelfs daar moest ik naar negen holes. De laatste keer dat ik gegolfd heb, kan ik me nog goed herinneren. Mijn vrienden namen me mee de baan op en hielpen me waar het kon. Ze droegen alles voor me en ze zorgden dat ik steeds ergens kon zitten, maar het ging gewoon niet meer. Ook daar heb ik afscheid van moeten nemen en zo lever je steeds meer in.”
“Daarom zeg ik: geniet van het leven, elke dag dat het kan. Echt doen hoor!” Ik slik om mijn emoties niet te laten gaan. Ik vertel dat ik het heel bijzonder vind om zijn verhaal te mogen aanhoren. En dat ik tijdens dit persoonlijke gesprek genoten heb en daarbij de kwaliteit van mijn leven heel duidelijk heb ervaren! Zijn ogen stralen en hij bedankt me voor mijn tijd. Er gaat een traantje over zijn wang. Ik wens hem nog zoveel mogelijk geluksmomentjes, zodat ook hij alle resterende dagen zo optimaal mogelijk kan genieten van zijn leven.