Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de tweede editie. Volg Wilma’s avonturen!
“Zuster… ZUSTER!” Het is niet voor het eerst vandaag dat ik op de gang geroepen wordt door mevrouw Jansen en ook vast niet de laatste keer. Alles wat een witte jas aan heeft, gaat door voor ‘zuster’ en alle zusters krijgen dezelfde vraag voorgeschoteld: “Ik kan de televisie niet verstaan, kun je het ook iets harder zetten voor mij?” Mevrouw Jansen is al mooi op leeftijd en vooral haar gehoor heeft ingeleverd naarmate de jaren vorderden. Met gehoorapparaatjes op het nachtkastje (“die doen het toch niet hoor zuster”) praat mevrouw alsof ze ervan overtuigd is dat ik ook mijn gehoorapparaat thuis op mijn nachtkastje heb laten liggen. “Het is dat u mij niet hoort, maar ik hoor u wel hoor” probeer ik nog maar mijn te hoog stemgeluid wordt niet geregistreerd door de bejaarde trommelvliezen van mevrouw Jansen. “Wat zeg je zuster? Je moet wel wat harder praten, want ik hoor je niet”. Die boodschap was inmiddels bij mij duidelijk geworden. “Uw tablet kan niet harder, het staat al op zijn hardst”. “Huh?”.
Dejà vu
Ik heb een dejà vu, want de vorige keer dat ik langs haar kamer liep, ongeveer tien minuten geleden, verliep het gesprek precies zo. “Die televisie van u noemen ze een tablet tegenwoordig, maar ik kan het geluid niet harder zetten”. Ik probeer zo monotoon en laag mogelijk mijn stem te gebruiken en het lijkt te helpen, de boodschap komt over. “Oooo… maar dat is erg jammer”. Mw. Jansen accepteert mijn antwoord en ik ga naar één van mijn andere patiënten. “Zuster …. ZUSTER!” hoor ik nog geen tien minuten later. Mevrouw Jansen is opgenomen met een gebroken heup, pijn heeft ze eigenlijk niet, maar uit bed gaan is geen optie en heel veel anders dan televisie kijken kan ze dus niet. Ze heeft alleen 1 probleem: … Precies! “Zuster ik kan de televisie niet verstaan, kun je het ook iets harder zetten voor mij?”
Verpleegkundigenhumor
Alhoewel, ze dénkt dat ze 1 probleem heeft, maar wij zusters zien toch wel degelijk nóg een probleem: Naast haar niet functionerende gehoorapparaatjes heeft ze een korte termijn geheugen wat niet bij de tijd blijkt te zijn. Ik zie mijn collega op de gang lopen, dichter bij de kamer van mevrouw Jansen dan dat ik ben en zeg tegen haar: “Mevrouw Jansen roept je, ze heeft je hulp nodig”. Waarop mijn collega antwoord: “huh? Wat zeg je?”. Heerlijk die verpleegkundigenhumor en met een lach op mijn gezicht loop ik toch zelf maar even naar mevrouw Jansen: “Laat me eens raden, u kunt vast uw televisie niet verstaan?” “Kind, dat je dat zo kunt raden, kun jij me helpen?”. Met een glimlach op mijn gezicht en plezier in mijn werk probeer ik nogmaals uit te leggen dat de tablet al op zijn hardst staat.
Repeatknop
“Zuster… ZUSTER!” Goh, mevrouw Jansen blijkt niet de rode knop maar de repeatknop gevonden te hebben die staat ingesteld op nog geen tien minuten. En ik? Ach, met respect voor mevrouw Jansen verbrand ik wat extra calorieën vandaag. “Mevrouw Jansen, u had me geroepen, wat kan ik voor u doen?”