Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke twee weken een blog.
De werkdag begint achter de computer en een collega vraagt me: “Weet jij wat een pigtail is?” “Een varkensstaart, maar dat is vast niet wat je bedoelt”, zeg ik. Ze googelt en even later liggen we samen in een deuk bij het zien van de plaatjes van lieftallige roze biggetjes met een krulstaart. “Dat heeft jouw patiënt vast niet”. De toon is gezet. Het blijkt een stent te zijn die normaal gesproken na het plaatsen ervan bij de alvleesklier verblijft. Bij meneer Nuit ligt het op het nachtkastje, twee om precies te zijn. Beide heeft hij uitgebraakt. De bijna vijftig-jarige man kampt al maanden met gezondheidsproblemen: “De ontsteking is zo’n klein half jaar geleden begonnen. Ik had in eerste instantie erge buikpijn door galstenen. Die bleken later een infectie van de galwegen te hebben veroorzaakt wat doorgezet heeft naar de alvleesklier. Daar zit nu een groot abces.”
Ik kijk naar de ‘pigtails’ die hij me laat zien. Het blijkt een soort draintje te zijn met aan beide uiteinden een bocht, die inderdaad lijkt op een varkensstaartje. Om hier iets meer over te weten te komen, vragen mijn collega en ik de maag-darm-lever-arts voor een klinisch lesje. Vol enthousiasme over zijn vak begint hij te tekenen en vertelt dat beide drains aangelegd werden als verbinding tussen de maag en de alvleesklier om zo een afvoerweg open te houden naar het maagdarmkanaal waarlangs het pus het lichaam kan verlaten.
“De ontsteking is ondertussen op zijn retour, maar het is een slepend verhaal.” De man vertelt al meerdere ziekenhuisopnames achter de rug te hebben: eerst in Doetinchem, de laatste tijd in Enschede. “Ik heb het afgelopen half jaar zoveel meegemaakt… Ik heb een maagsonde gehad waarvan ze het uiteinde in het abces neergelegd hebben om te spoelen, maar dat was één grote nachtmerrie! Ik was net een Michelinpoppetje door al het vocht dat ik vasthield, 119 kilo op mijn zwaarst. Later heb ik anderhalve maand helemaal niets kunnen eten, kreeg ik sondevoeding en viel ik alleen maar af tot een gewicht van 72 kilo. Ik heb verschillende antibioticakuren gehad en ook hebben ze me meerdere keren behandeld om het necrotiserende, het doodgaande weefsel weg te halen. Als laatste optie hebben ze de ‘pigtails’ aangelegd waarna ik me langzamerhand wel wat beter ben gaan voelen. Nu kan ik weer een beetje mijn conditie opbouwen, want het was echt helemaal niks. De verwachting is dat ik het komende half jaar ook nog wel onder de pannen ben. Als de ontsteking dan eindelijk rustig is, gaan ze de galblaas eruit halen, het begin van deze ellende.”
Dat je bij een onschuldig lijkend iets als galstenen zo heftig en voortslepend ziek kunt zijn, zien we niet vaak. Ik ben onder de indruk van zijn verhaal. Deze man kan hierdoor niet werken, zijn leven staat op een zijspoor. Hij voelt zich al maandenlang ellendig zonder einddatum in zicht. De dag die met een beetje humor begon en ons interessante theorie opleverde over iets wat we weinig tegenkomen in de praktijk, resulteerde vooral in veel respect voor deze man!