Hoe ziet het werk voor onze geestelijk verzorgers in coronatijd eruit? Geestelijk verzorger Jan Schuitemaker vertelt.
“Vooral bij patiënten uit Brabant die in het begin naar MST kwamen, was er veel ongeloof. Ze schrokken dat ze ineens in Enschede lagen en wisten niet goed waar ze waren. Ze lagen er echt alleen, zonder sociale contacten in de buurt. Ze gaven aan het fijn te vinden dat wij naar hen konden luisteren. Ik vind het bijzonder dat er echt mooie gesprekken ontstaan, omdat we bijna onherkenbaar bij de patiënten zitten. Blijkbaar is zo’n pak dan geen belemmering voor patiënten om hun verhaal te vertellen.”
“We spraken niet alleen met patiënten, maar ook veel met hun familieleden. De familie was vaak onthand en grepen elk stukje informatie rondom hun geliefde aan. Als iemand overleden was, wilden ze heel graag weten wat diegene nog tegen ons had gezegd.”
“We maken ook onderdeel uit van een ondersteunend team voor personeel. Zowel individueel als in teamverband begeleiden we hen. Met name in het begin was daar veel behoefte aan. Het heeft echt impact op veel collega’s gemaakt, de schrik zat er goed in. Ook de ervaring dat je tijdens je werk het virus op kan lopen en daar ziek van kan worden, is heftig voor collega’s.”
“Ik denk nog wel eens terug aan een echtpaar waarvan zowel man als vrouw met corona in het ziekenhuis opgenomen waren. Hij vertelde me van alles, maar verslechterde plotseling en overleed twee dagen na ons gesprek. Dat maakte op iedereen zoveel indruk; op zijn vrouw natuurlijk, op de afdeling en ook op mij.”