Collega verpleegkundige Wilma Koops schrijft sinds 2017 blogs voor MST. Dit is haar laatste blog.
Dan is daar het moment van mijn allerlaatste blog voor MST. Na ruim 17 jaar als verpleegkundige in dit mooie ziekenhuis gewerkt te hebben, verruil ik mijn werkplek. Het is tijd geworden voor iets anders. Het voelt vreemd, maar helemaal toe aan een nieuwe uitdaging, schrijf ik nu voor jullie mijn laatste stukje. Met veel liefde voor het vak, respect voor de werkvloer, empathie voor de patiënt en met een fijne teamgeest voor mijn collega’s, denk ik terug aan een prachtige tijd.
Ik denk aan de blogs die ik nog had willen schrijven. Over de man die net terug van de operatie een potje met 8 cm grote schroeven laat zien die de chirurg uit zijn enkel gesleuteld heeft. “Dat zeg ik… Gamma”. Of over de man met een dreigende dwarslaesie die met zijn lengte van 2 meter en 5 cm in een ziekenhuisbed zonder achterkant lag, omdat hij er anders niet in paste. Het koste me de nodige zweetdruppels om hem met goede stuurkunst van de afdeling naar de verkoever te brengen voor de operatie, zonder ergens tegenaan te stoten.
Met een brede glimlach denk ik terug aan alle bijzonderheden die mijn vak in het ziekenhuis zo eigen maken, zoals de standaard man van de vrouwelijke patiënt die nooit de spulletjes meeneemt die zijn vrouw hem gevraagd heeft, maar altijd het oudste ondergoed van achter uit de kast pakt. Of de patiënt met het ziekenhuissyndroom: bij opname gaat de pyjama aan, de patiënt gaat in bed liggen en wil graag vanaf dat moment met alles geholpen worden, waaronder met het aanreiken van een glaasje water. Ook dus wanneer diegene opgenomen wordt met een ontstoken duim of een blindedarmontsteking.
Heel veel dingen ga ik missen, zoals het glimlachopwekkende compliment: “Zuster, wat heeft u toch fleurige klompen aan.” Of het afdoen van ringen bij de patiënt die voor OK moet; met zeep en een warm washandje lukt het me altijd. Of de kick die het geeft wanneer het infuusprikken wederom gelukt is bij de ‘moeilijk-te-prikken-patiënt’. Ik denk terug aan de (verbindings)brug tussen de Haaksbergerstraat en het Ariënsplein waar ik regelmatig rennend overheen moest met een patiënt in een bed, al dan niet met ernstige spoed. Of aan de roze brugfietsen waarmee we ons van de ene naar de andere kant van de brug vervoerden.
Ik denk aan humor in de zorg wat het werk zoveel prettiger maakte, zoals de man met een onderbeenprothese waarvan de zoon zegt: “Hij zet altijd zijn beste beentje voor” of de Meneer Plas die komt voor het inbrengen van een katheter omdat hij moeite heeft met plassen. Ook de humor onder collega`s hebben me heel wat tranen laten lachen. De woordgrapjes of de hilarische gebeurtenissen die we allemaal meemaken; het leverde heerlijke gespreksstof op.
Het beroep van verpleegkundige is nooit saai. Met mijn blogs heb ik jullie een inkijkje willen geven in het werk van alledag. Alle hoofdpersonages uit mijn blogs hebben een bijzonder plekje in mijn hart gekregen. Overigens net als jullie, mijn trouwe lezers! Wat heb ik ontzettend veel positieve, mooie en lieve complimenten gekregen van iedereen! Waar ik ook kwam, al was het op een willekeurige afdeling in het ziekenhuis, op een verjaardag of in de supermarkt, overal waren mensen die mijn blogs hadden gelezen en er iets positiefs van vonden. Laatst was er familie van een patiënt die me van de blogfoto’s herkende: “Jij bent de blogster van MST”. Een big smile volgde op mijn gezicht. Jullie hebben van mij een bekende MST’er gemaakt. Deze waardering maakt me supertrots en laat me stralen van oor tot oor. Dank jullie wel!!