Mevrouw Mom (73) gaat twee keer in de week naar de sportschool en is hartstikke vitaal. Ze vliegt overal naartoe en had sinds de geboorte van haar dochter vele jaren geleden niet meer in het ziekenhuis gelegen. “Totdat ik ineens doodsziek werd. Ik was doodsbang en had geen idee wat ik had.” Uiteindelijk blijkt het corona te zijn en ligt mevrouw Mom maar liefst 50 dagen met corona in het ziekenhuis.
“De eerste week was verschrikkelijk. Mijn man mocht niet mee naar het ziekenhuis dus ik kwam helemaal alleen aan in het ziekenhuis. Ik was ontzettend bang, wist niet wat er ging gebeuren en ik werd met de dag zieker. Na een week was ik zo uitgeput en ziek dat ik met spoed naar de IC moest. Ik ben vier dagen in slaap gehouden. Als je weer bijkomt heb je geen idee hoe lang je weg bent geweest. Er werd me verteld dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Dan besef je pas dat je zo ver weg bent geweest”, vertelt mevrouw Mom.
“Ik ben van mijn leven nog nooit zo eenzaam geweest”
“Na twee weken op de IC ging ik weer terug naar de normale corona-afdeling. Dat was vreselijk. Ik was net een dweil en kon nog geen theelepel vasthouden. Het is verschrikkelijk hoe die ziekte je aftuigt. Ik moest alles opnieuw leren. Ik wou zo graag alleen naar de wc, maar het lukte me niet. Ik was te zwak en moest overal bij geholpen worden. Ik vond het afschuwelijk dat ik zo van iemand afhankelijk was. Ik had het gevoel dat corona mijn lichaam had verraden. Ik had geen vertrouwen meer dat het goed kwam. Ook had ik al weken geen bezoek meer gehad. Ik ben van mijn leven nog nooit zo eenzaam geweest. Gelukkig kwam toen de fysio.”
Rots in de branding
Mevrouw Mom: “Fysiotherapeut Timo heeft mij ontzettend goed geholpen. Hij was echt mijn rots in de branding. Door hem heb ik me erdoorheen gevochten. Ik ben een type dat alles tegelijk wil, maar dat kon niet en het was een hele strijd. Iedere keer als ik ook maar iets in beweging kwam zakte mijn saturatie naar beneden en kreeg ik hoestbuien. Dat vond ik heel eng en dan raakte ik ontzettend in paniek. Timo had engelengeduld en daardoor ging het iedere keer een stukje beter. Hij heeft het ontzettend goed opgepakt en was geweldig. Ik vond het jammer dat ik hem thuis niet kon houden als fysiotherapeut.”
Onzeker
50 dagen later mocht mevrouw Mom eindelijk weer naar huis, maar ze heeft nog steeds ontzettend last van haar longen. “Ik heb duidelijk een leven voor en een leven na corona. Ik kan nog steeds niet naar de wc lopen zonder een enorme hoestbui te krijgen. Ik word er ontzettend onzeker van, omdat ik niet weet of het nog beter wordt. Corona is een ontzettend gemene ziekte. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Eerder voelde ik me niet 73 jaar, maar nu denk ik vaker na over mijn leeftijd. Na lichte inspanning denk ik nu wel: ‘ja, ik ben al 73’. Dat vind ik ontzettend moeilijk om te accepteren. Gelukkig ben ik een doorzetter. Ik ben blij dat ik het kan na vertellen.”
Goed contact
“Mijn dochter Nathalie heeft vanaf het eerste moment een dagboek bijgehouden. Zij maakt hier een boek van zodat ik het kan gebruiken voor mijn verwerking. Ik heb mentaal geen last van de hele ervaring. Eenmaal thuis was het huis versierd en stond het gebak al klaar. Dat was een emotioneel moment. Mijn dochter Nathalie en schoonzoon Peter hebben ondanks dat het een verschrikkelijke periode was, een heel erg prettig telefonisch en skype-contact met het verplegend personeel en de artsen gehad. Ze namen de tijd voor mijn familie en niets was teveel. Dit alles was erg prettig omdat ze niet naar het ziekenhuis konden komen. Petje af voor al het personeel in het ziekenhuis!”
Lees meer patiëntverhalen
