Lieve medewerkers van de afdeling C4 – Vaatchirurgie,
‘Vanaf de lift twee keer rechts, kamer 56’, vertelden we aan familieleden als ze op bezoek kwamen bij Els.
Els, onze Els, jullie Els, zij was een inmiddels niet meer weg te denken persoon bij jullie op de gang. Ze was een grappenmaakster en was zeer ad rem. Maar vooral was zij een lieve vrouw. Jullie zullen haar gaan missen, net als wij jullie gaan missen.
Vanaf tweede Pinksterdag waren we iedere dag bij haar, 72 dagen lang. Jullie hadden aandacht voor alle soorten pijn. Op 21 augustus heb ik een kijkje genomen in Hospice Enschede, waar Els de volgende dag zou worden opgenomen. Haar naam stond daar al op het bordje bij haar kamerdeur. Eenmaal terug in MST ben ik van 17.00 uur tot de volgende ochtend 05.00 uur bij haar geweest. Ik kon beter blijven slapen werd mij gezegd. Ik vond het een beetje eng. Ik had dit nog niet eerder meegemaakt.
Om 15.00 uur viel ik in slaap en na anderhalf uur slapen werd ik wakker. Ben ik er op gaan liggen of was het door de laatste zucht? Ik ben heel erg blij dat ik tot de laatste minuut bij haar was, zoals ik haar had beloofd.
Wij, haar zwager en schoonzus, willen de medewerkers van de afdeling C4 heel heel hartelijk bedanken voor alle lieve en goede zorgen en de vriendschap voor Els en ook een beetje voor ons. Wij hopen dat het meegebrachte gebak jullie smaakt. En we sluiten af met de woorden die Els altijd herhaalde: ‘Ze zijn allemaal zo lief!’
*De naam Els is om privacyredenen gefingeerd.