Ervaringsverhalen
Hoe beleven ouders de periode dat hun kind in het ziekenhuis ligt, en hoe gaat het daarna? En wat betekent het werken in MST voor onze medewerkers die zich dagelijks met passie inzetten voor deze kanjers? Lees en beluister hier de bijzondere verhalen en ervaringen van ouders en medewerkers.
Waarom mijn werk zo bijzonder is
“Wat een bijzonder beroep heb je”, is de reactie die je meestal krijgt als je aan iemand vertelt dat je werkt als neonatologieverpleegkundige. Meestal moet je dan wel eerst even uitleggen dat je dagelijks mag werken met couveusekinderen en hun ouders.
Een bijzonder beroep vind ik het zelf ook! Elke werkdag is uniek, elk kindje is uniek en elke ouder is uniek. Geen dag is hetzelfde en als ik naar mijn werk ga weet ik nooit wat ik die dienst ga meemaken. De afwisseling is groot.
Gevoel van betekenis
En het gevoel van betekenis hebben, telkens aanwezig kunnen zijn en begeleiding kunnen geven bij belangrijke momenten. Dit in een periode die voor zowel kind als ouders onvergetelijk is. Dat maakt dat ik hou van mijn beroep.
Elke dag weer heb ik groot respect voor de dappere kindjes, die vaak klein, maar zo groots zijn! Daarnaast ook voor de ouders, die soms zoveel moeten meemaken, de steun en toeverlaat en stabiele factor zijn voor hun kindje en daarbij soms best een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Samen met mijn collega’s kan ik er dan zijn en in intensieve samenwerking met artsen en anderen de zorg bieden die het kindje nodig heeft. Dat maakt mijn beroep zo bijzonder!
Onze dochter was te vroeg
Op een doordeweekse dag ging ik voor de zekerheid in mijn lunchpauze naar de verloskundige. Zij dacht dat ik een paar druppels bloed had verloren. Ze stuurde mij door naar het ziekenhuis om te controleren of alles goed ging met de baby. Dat was het geval, maar moest toch een nachtje blijven, had ook harde buiken. Die nacht, toen net de lampen waren uitgedaan, kreeg ik ontzettend buik- en rugpijn, ik wist niet wat me overkwam. De verpleegkundige zag dat ik al ontsluiting had en ik werd naar de verloskamers gereden. Daar gebeurde iets wat nog lang niet aan de orde hoorde te zijn. Mijn dochtertje werd geboren, 885 gram, na 25 weken zwangerschap.
Na de geboorte ging bij mij alles op de automatische piloot, net alsof ik van een afstandje het geheel meemaakte. Mijn dochter werd onderzocht en haar gevecht om in leven te blijven startte. We werden naar het ziekenhuis in Zwolle gebracht, naar de neonatale intensive care afdeling. Daar zijn we twee maanden gebleven, een stapje vooruit, een paar stapjes achteruit, een paar stapjes vooruit en ga zo maar door.
Naar MST
Toen kwam het moment dat ze overgeplaatst kon worden naar MST. We zagen de verpleegkundigen en doctoren toen als helden, zij hielpen onze dochter om stapjes naar voren te kunnen blijven zetten. Net zoals in Zwolle liepen wij in MST tegen veel regels aan, bijvoorbeeld de bezoekuren. Wij konden niet zo lang we wilden bij onze dochter zijn. Ook waren we nooit alleen met onze dochter, er lagen meerdere baby’s op de afdeling die ook bezoek kregen, evenals vaak verpleegkundigen en doktoren bij de couveuses. Eén nacht zijn we alleen geweest met onze dochter in de ‘rooming-in-kamer’ vlak voor ze naar huis mocht, we hebben toen geen oog dicht gedaan, alleen maar gekeken en geluisterd naar onze meid, heerlijk was dat. Toen mocht ze naar huis, iets na de uitgerekende datum, wat een feest. Spannend, maar vol vertrouwen in ons klein wondertje. Dit alles is inmiddels 7 jaar geleden.
Met onze dochter gaat het uitstekend. Ze zit in groep 3 van een Montessori basisschool, zit op aikido en zwemles, kortom: een succesverhaal!
Een dagje meelopen met verloskundige Imke Wieffer
Voor de videoreeks ‘Een dagje meelopen met…’ hebben wij verloskundige Imke een dag gevolgd. Benieuwd naar hoe een werkdag van haar eruit kan zien? Kijk nu met haar mee!
8,5 weken te vroeg
Een stukje schrijven voor Wereld Prematurendag… Geen probleem, bijzonder zelfs!
Want ook wij werden geheel onverwachts bij 31,5 week zwangerschap al papa en mama. Van ‘s ochtends gewoon nog naar je werk, tot buikkramp, met de ambulance vanuit Enschede naar Zwolle, tot de geboorte van je dochter. 8,5 week te vroeg… Dit kon toch niet?
Van een ontzettend spannende dag met de geboorte, tot zeven weken in spanning leven en heen en weer rijden van je huis naar het ziekenhuis, dat op een gegeven moment je tweede huis is. Maar wat kunnen we er goed op terug kijken! De dag van de bevalling werden we zowel in het ziekenhuis in Enschede als Zwolle zeer goed geïnstrueerd. De weken die volgden waren intensief, maar door de liefde en alle hulp die alle verpleegsters ons en onze dochter vol overgave hebben gegeven, konden we het volhouden. Mede daardoor hebben we die periode heel goed kunnen afsluiten toen eindelijk onze dochter mee mocht naar huis.
Onze dochter is inmiddels 3,5 jaar, maar we pakken nog vaak het bijzondere dagboekje erbij de verpleegsters elke dag bij hielden. Bepaalde momenten en mijlpalen vergeet je nooit meer, maar toch is het fijn om af en toe terug te kunnen kijken hoe het ook al weer was.
Met haar gaat het gelukkig erg goed, maar dit is dus mede dankzij de goede zorg en verpleging van alle mensen die er toen voor haar, maar ook voor ons, zijn geweest!
Martijn & Moniek Veltmann