#3 Defensie Missie: Apsides

Op de Seychellen is een Zweeds chirurgisch team aan boord gekomen. Het gevolg daarvan is dat Een Nederlands team af moet stappen. Henk is daardoor eerder van boord gegaan.

Zeeziek

Het is ruim 1,5 dag varen terug het missiegebied in; via de Indische oceaan de Golf van Aden weer in. Er is een wezenlijk verschil in de golfslag van de oceaan en de golf van Aden. De deining in de oceaan bestaat uit grote brede golven met meer afstand tot de golven dan in de zee. Doordat de Karel Doorman een ondiepe platte kiel heeft, is het schip meer gevoelig voor deining en golfslag. Dat is duidelijk te merken aan boord. Bij een beetje hoge golven slaat de zeeziekte toe. Op een gegeven moment was de halve Role 2 (de helft van het medische personeel op het schip) voor ruim 24 uur uitgeschakeld.

Natuurlijk was ik ook de klos. Een ander nadeel van de toegenomen deining is dat je nachtrust aardig wordt verstoord doordat je van links naar rechts rolt in je bed.

Na 62 dagen waren we op de helft van onze missie. Dit wordt ook wel de mid-term genoemd. Het is de gewoonte dat de commandant samen met de jongste matroos zittend op een balk boven een bak water een balk doorzaagt. Dit lijkt gemakkelijk, maar door de druk die door het gewicht van de personen op de balk wordt uitgeoefend, is dat nog een lastig klusje. Uiteindelijk hebben ze het natte pak gehaald.

Eerste patiënt aan boord

Onze eerste en tot nu toe enige patiënt kregen we nadat er een koopvaardijschip werd getroffen door raketten die de Houthi’s vanaf land hadden afgeschoten. Het gebied waarin we opereren beslaat honderden zeemijl. Het geraakte schip lag zo’n 100 mijl van ons vandaan. Het was nog een hele toestand om de patiënt op te halen en te behandelen. Je kunt niet zomaar naar zo’n schip varen, want er worden als het schip geraakt is nog meerdere aanslagen op zo’n schip gepleegd. De heli werd ingezet om hulp te verlenen. Uiteindelijk was de patiënt ongeveer 3 uur na de aanslag bij ons. Na een succesvolle operatie moest de patiënt worden afgevoerd naar een ziekenhuis aan land. Ook dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Transport door de lucht kon niet.

Gelukkig waren we een kleine dag varen van een haven af. De patiënt van boord halen lijkt gemakkelijker dan gedaan. Het schip heeft een behoorlijke steile smalle trap waardoor je geen brancard mee naar beneden kan nemen. Uiteindelijk werd de patiënt in een kraan met de brancard gezekerd aan banden naar de wal gebracht.

De dagelijkse werkzaamheden, zoals het trappenhuis poetsen (zo’n 9 verdiepingen), de was doen en helpen in de kombuis gaan gewoon door. Vervelen hoeven we ons dus niet.

Aanval Karel Doorman

Het EK voetbal ging van start, waar ik me erg op had verheugd. Alleen de verbindingen waren zo slecht dat het vrijwel niet te volgen was. Een wedstrijd duurde al gauw een half uur langer door alle storingen en haperingen. Tijdens Nederland-Frankrijk ging het alarm af. We werden aangevallen door de Houthi’s. Zo snel als we konden gingen we naar onze post op de Role 2. Iedereen heeft een vaste plek waar je naar toe moet bij calamiteiten. Het was een gekrioel van mensen in het trappenhuis en van mensen die op weg waren naar hun post. De geoefende gevechtswacht werd nu werkelijkheid. Iedereen wachtte in spanning de berichten af. De raket bevond zich zo’n 120 mijl van ons vandaan. Verwachtte inslagtijd: een paar minuten. In de getrainde houding wachtten we af wat er zou gaan gebeuren. De tijd verstreek bijna toen de scheepsradio doorgaf dat de aanval op een ander koopvaardijschip was geweest (80 mijl verderop). Gelukkig hadden de raketten het schip gemist. We werden meteen met de neus op de feiten gedrukt waarom het zo belangrijk is dat we hier zijn. De volgende dag was deze gebeurtenis het gesprek van de dag.

Salalah

Op 29 juni kwamen we in de Salalah aan. Dit is een havenstad in Oman. In dit land gelden nogal strenge kleding voorschriften; met name voor vrouwen. Lange mouwen en knieën bedekt voor de dames. Sommigen hebben dat niet helemaal begrepen. Voordat we van boord mochten moesten we eerst vuil storten, voorraden en voeding laden. Dit nam wel enige tijd in beslag. In temperaturen van rond de 40 graden en een luchtvochtigheid van rond de 85% was je dan aan het werk. Binnen 10 minuten was je kleding doorweekt van het zweet. Geen prettige omstandigheden om in te werken. Maar, vele handen maakten licht werk.

Henk vloog vanuit Salalah weer naar Nederland. Gelukkig kon hij voordat hij vertrok nog een dagje met ons mee in onze gehuurde Mitsubishi Montero. Deze auto wil je in Nederland niet rijden, omdat hij erg dorstig is. Benzine kostte omgerekend 62 eurocent de liter. Dit benzine verslindende monster was hier daardoor goed te rijden. We zijn het achterland in geweest en hebben een hike naar een grot gemaakt. Deze hebben we alleen nooit gezien, omdat we verdwaald raakten. Uiteindelijk zijn we, via een droge rivierbedding en een klim de berg weer op, bij onze auto gekomen. Dit heeft heel wat zweetdruppels en schrammen gekost. Na Henk de volgende dag te hebben uitgezwaaid, hebben we nog een off-road tocht gemaakt door het bergachtige woestijngebied waar we tientallen kamelen tegenkwamen.

De vele wisselingen van personeel aan boord bracht ook Covid mee vanuit Nederland. Wederom veel zieken. Gelukkig duurde het maar een paar dagen voor iedereen er weer bovenop was.

Na elk havenbezoek wordt er post bezorgd. Hier kijkt iedereen naar uit. Van wie komen de pakketjes en wat zit er in. Vanuit de ic is er ook nog wat onderweg, maar de pakketjes voldeden niet aan de strenge eisen die defensie stelt voor aangeleverde post. Binnenkort zal het wel aankomen na te zijn omgepakt. Ben benieuwd waar het uit bestaat. Na Salalah, zijn we half juli ook in Muscat, de hoofdstad van Oman, geweest. Hier hebben we de Sultan Quaboes moskee bezocht. Dit is de grootste moskee van Oman. Een indrukwekkend en imposant gebouw is dat.