Onze verpleegkundige Wilma Koops schrijft elke 14 dagen een blog op www.mst.nl. Hieronder de achtste editie.
Soms zie je een diagnose in een dossier staan en zonder dat je de patiënt hebt gezien, heb je er al een beeld bij. Of je dat nou wilt of niet, het gebeurt nu eenmaal. Het kan de beste overkomen. Zo heeft elke verpleegkundige een beeld bij een typische reuma- of COPDpatiënt of bij de therapieontrouwe diabeet. En welk beeld roept ADHD op? Juist: het linkt aan het woord problemen. Als verpleegkundige wil je zo blanco mogelijk de patiënt verplegen, alleen als beelddenker is dat des te lastiger, zo ook bij de situatie van vandaag.
Ik mag vandaag zorgen voor een patiënt met Licht Traumatisch Schedel Hersenletsel die een alcoholpromillage van 2,3 in het bloed had bij opname. Welk beeld dit bij me oproept? Iemand die na een avondje stappen bezopen van zijn fiets op zijn hoofd is gevallen en die zijn roes komt uitslapen. Totdat ik de overdracht krijg en een schuldgevoel me bekruipt.
De man van middelbare leeftijd heeft wat biertjes gedronken op een gezellig feestje, niet eens zoveel, maar het was wel verkeerd gevallen. Hebben we dat allemaal niet eens meegemaakt? Hij was gevallen op zijn kin, maar dat wist hij zich bij binnenkomst niet meer te herinneren. Hij bleek zijn kaak gebroken te hebben. Een pijnlijk verhaal, dat weet hij dan nog wel. Gisteravond werd hij geopereerd en vanochtend was het aan mij om voor hem te zorgen.
Met elastieken staan zijn kaken op elkaar, praten lukt niet, drinken met een rietje nog net. Dat wordt 6 weken vloeibaar. Ik probeer toch een praatje te maken, al dan niet met handen en voeten, pen en papier. Hij begint te vertellen over een prachtige trouwdag die onlangs is geweest, met een mooie huwelijksreis nog in het verschiet. Zijn ogen gaan twinkelen en al gauw zie ik een prachtige trouwfoto van een mooi stel, die veel geluk uitstraalt! Ik vind het een erg mooi verhaal en duim dat hij zonder hinder en problemen heerlijk van zijn vakantie kan gaan genieten.
Mijn vooroordeel is van de baan geveegd, het kan iedereen overkomen. Dat is toch waar ik steeds weer achter kom en wat ik eigenlijk al jaren weet. Het is net zoals met ADHD. Als moeder van een zoon met deze diagnose weet ik dat het leven niet zo kort door de bocht is. Niet oordelen is een kunst. Iedereen heeft associaties in zijn brein, daar ontkom je niet aan, maar de kracht zit in het ‘open minded’ zijn. En zeg nou eens heel eerlijk: heb jij niet net als ik een blinde vlek in het geheugen waar we een deel van de film kwijt zijn omdat we een keer net dat drankje teveel hebben gehad? Precies: het had jou en mij dus ook kunnen overkomen…
Mogelijke herkenning van mensen en situaties berust louter op toeval.